Choroba Olliera jest zdecydowanie rzadką chorobą, dotykającą szczególnie dzieci w okresie zwiększonego wzrostu. Po raz pierwszy opisana w roku 1890 przez francuskiego chirurga Louis Xaviera Edouarda Leopolda Olliera. Spotykana jest również pod nazwami, takimi jak enchondromatoza lub chrzęstniakowatość śródkostna. Choroba jest skutkiem tworzenia się wewnątrz kości kilkucentymetrowych guzów w okolicy przynasad, które doprowadzają do rozdymania kości, czego skutkiem jest ich zanikanie lub niszczenie.
Czym jest choroba Olliera?
Choroba Olliera cechuje się licznymi guzami o charakterze chrzęstniaków, umieszczonymi w kościach. Wskutek tworzenia się guzów chrząstkowych dochodzi do niszczenia i rozdymania kości. Zwyrodnienia rozwijają się w sąsiedztwie chrząstki wzrostowej kości długich. Doprowadza to, do licznych deformacji i zaburzeń wzrastania. Z powodu rozwijania się najczęściej po jednej stronie ciała, może dojść również do różnicy w długości kości. Rozwinąć może się także nowotwór znany jako chrzęstniak. Choroba w pierwszej kolejności rozwija się przede wszystkim w kościach ramiennych, udowych, promieniowej, śródręcza, policzkach, kolanach oraz śródstopiu.
Leczenie i diagnostyka
Diagnostyka jest przeprowadzona przez lekarza, który zleca zazwyczaj badanie kliniczne, radiologiczne oraz histologiczne. Poprzez zdjęcie rentgenowskie, można zaobserwować zmiany w obrębie kości, poprzez widoczne szarobiałe ogniska chrzęstne. Mogą mieć charakter zlewających się ze sobą lub podzielonych. Lekarz również, poprzez badania zdiagnozuję transformacje złośliwe guzów o charakterze nowotworowym. Choroba Olliera nie wykazuję objawów, jednak istnieje możliwość uciskania rozdymanych tkanek na nerwy.
W przypadku zdiagnozowania choroby Olliena wprowadza się zazwyczaj leczenie operacyjne, które ma na celu usunięcie zmian nakostnych oraz ewentualną korektę wynikającą z deformacji kości.